Κάτι που σίγουρα αναπολούμε όλοι οι 30αρηδες και πάνω είναι τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί στη γειτονιά, στις πλατείες και στις αλάνες.
Σήμερα πολύ δύσκολα θα δεις παιδιά να παίζουν στους δρόμους και να φωνάζουν ανέμελα ή να τρώνε καντήλια από τον γείτονα επειδή είναι ώρα κοινής ησυχίας.
Πόσες φορές ακούσαμε την εξής φράση: Θα φωνάξω την αστυνομία! Άιντε πίσω στα σπίτια σας.
Επίσης, εκείνη την εποχή, για να μας μαζέψουν οι μαμάδες μας απειλούσαν με οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς αλλά εμείς βράχος. Δε λυγίζαμε.
Βέβαια, υπήρχαν και αυτοί, που μόλις η μαμά έβγαινε στο μπαλκόνι και πατούσε τις φωνές εξαφανίζονταν.
Πάμε να δούμε όμως ποια είναι τα καλύτερα παιχνίδια που παίζαμε μικροί στη γειτονιά και δε θέλαμε να γυρίσουμε στο σπίτι.
Μήλα
Ξεκινάω με τα ιστορικά Μήλα ή αλλιώς Κορόμηλα που ήταν και το αγαπημένο μου. Πώς λοιπόν παιζόταν το παιχνίδι αυτό; Δύο παιδιά της παρέας στήνονταν το ένα απέναντι από το άλλο και προσπαθούσαν να πετύχουν με την μπάλα τα παιδιά που βρίσκονται ανάμεσα τους. Αν η μπάλα χτυπούσε τα παιδιά στη μέση, «καιγόντουσαν» και έβγαιναν έξω. Αν όμως τα παιδιά στη μέση κατάφερναν να πιάσουν στον αέρα την μπάλα πριν σκάσει στο έδαφος κέρδιζαν ένα «μήλο», δηλαδή μια ζωή. Αυτός που δε «καιγόταν» και έμενε τελευταίος, πήγαινε στον τελικό. Για να κερδίσει, έπρεπε να βγεις σώος από 12 μπαλιές που έριχναν οι αντίπαλοι με όλη τους τη δύναμη. Σε αυτό το παιχνίδι κέρδιζε συνήθως ο ευέλικτος της γειτονιάς.
Κρυφτό
Το κρυφτό ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά παιχνίδια της γειτονιάς, στο οποίο ένας παίκτης προσπαθεί να βρει τους υπόλοιπους της παρέας που έχουν κρυφτεί. Αφού κάναμε μονά-ζυγά, προέκυπτε ένα ζευγάρι οι οποίοι θα έκαναν πέτρα ψαλίδι χαρτί που θα καθόριζε το άτομο που θα «τα φυλάει». Αυτός που «τα φυλούσε», θα έπρεπε να μετρήσει ανά 5 μέχρι το 100 δίχως να κοιτάζει. Ξεκινούσαμε τότε τραγουδιστά 5,10,15,20,25 και πάει λέγοντας, ενώ οι υπόλοιποι έτρεχαν να κρυφτούν. Αν αυτός που τα φυλούσε εντόπιζε κάποιον που κρύβεται έλεγε «φτου…με το όνομα του παιδιού». Αυτός που έμενε κρυμμένος ως στο τέλος είχε τη δυνατότητα να απαλλάξει τα άλλα παιδιά λέγοντας στο σημείο που τα φυλάει «φτου ξελευτερία για όλους». Σε αυτή την περίπτωση, αυτός που φυλούσε έχανε και θα έπρεπε να φυλήσει ξανά. Αν όμως τους έβρισκε όλους, θα έπρεπε να φυλήσει αυτός που βρέθηκε πρώτος. Το μπούλινγκ στο κρυφτό ήταν η συμφωνία της παρέας να απομακρυνθεί πέρα από τα όρια ή να κρυφτεί σε ένα σπίτι παρακολουθώντας αυτόν που φυλούσε να ψάχνει για ώρες.
Ψείρες
Θυμάμαι ότι όλοι μαζί κάναμε έναν κύκλο, στο κέντρο του οποίου στεκόταν ένα άτομο κρατώντας μια μπάλα. Αφού πετούσε την μπάλα ψηλά στον αέρα, φώναζε ένα όνομα από τα παιδιά του κύκλου. Αυτός που άκουγε το όνομα του έπρεπε να πιάσει την μπάλα πριν αυτή να πέσει κάτω, ενώ οι άλλοι έτρεχαν να σωθούν. Αν ο επικαλούμενος έπιανε την μπάλα, το παιδί στο κέντρο πετούσε ξανά και φώναζε άλλο όνομα. Αν κάποιος δεν κατάφερνε να πιάσει την μπάλα με την πρώτη, θα έπρεπε να μαζέψει τη χαμένη μπάλα και να φωνάξει το εξής: «1, 2, 3, στοπ». Μόλις οι υπόλοιποι άκουγαν το «στοπ» έπρεπε να μείνουν ακίνητοι. Τότε ο παίκτης με την μπάλα, αφού έκανε 3 βήματα, προσπαθούσε να σημαδέψει όποιον ήταν πιο κοντά του και να τον κάψει ή να του δώσει μια ψείρα. Αν δεν τα κατάφερνε έπαιρνε ο ίδιος την ψείρα. Όποιος μάζευε 3 ψείρες έφευγε από το παιχνίδι, ενώ κέρδιζε αυτός που είχε τις λιγότερες. Τα κεραμίδια και τα μπαλκόνια είχαν γεμίσει με ξεφούσκωτες μπάλες καθώς προσπαθούσαμε να πετάξουμε την μπάλα όσο πιο ψηλά ήταν εφικτό.
Τζαμί
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το τζαμί ως το μπόουλινγκ των φτωχών. Σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, θα έπρεπε να χτίσουμε έναν πύργο από σπασμένα κεραμίδια, ενώ οι παίκτες θα χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Η μια ομάδα είχε την μπάλα και προσπαθούσε να γκρεμίσει εντελώς τα σπασμένα κεραμίδια ενώ η αντίπαλη ομάδα περίμενε τους κυνηγούσε με την μπάλα. Όποιον χτυπούσε η μπάλα «καιγόταν» και έβγαινε έξω. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να ξαναχτίσουν το τζαμί ρισκάροντας τη «ζωή» τους. Η αντίπαλη ομάδα, αντάλλαζε την μπάλα με γρήγορους ρυθμούς ώστε να φτάσει στον πλησιέστερο σε αυτόν που προσπαθούσε να φτιάξει το τζαμί και να τον κάψει. Αν όμως κατάφερνε να ξαναχτίσει το τζαμί η ομάδα σου νικούσε! Θα έλεγα ότι ήταν το αγαπημένο παιχνίδι της γειτονιάς.
Το χρώμα της μάγισσας
Ένα άλλο παιδικό παιχνίδι της γειτονιάς ήταν το χρώμα της μάγισσας. Αφού κάναμε μονά ζυγά, ο χαμένος έπαιρνε το ρόλο της μάγισσας, ενώ οι υπόλοιποι στέκονταν γύρω της μέχρι η μάγισσα να επιλέξει ένα χρώμα. Τότε έλεγε την εξής φράση: «Το χρώμα της μάγισσας…είναι κίτρινο» ή οποιοδήποτε άλλο χρώμα της ερχόταν στο μυαλό και όλοι έτρεχαν να πιάσουν κάτι κίτρινο. Όποιος ακουμπούσε το χρώμα της μάγισσας ήταν προστατευμένος. Αν κάποιος δεν προλάβαινε να βρει και να ακουμπήσει το ίδιο χρώμα τότε τον έπιανε και τελούσε χρέη μάγισσας. Πολλές φορές μαλώναμε αν αυτό που ακουμπήσαμε είναι μπλε ή γαλάζιο ή κάποια άλλη παραλλαγή.
Ένα δύο τρία κόκκινο φως
Βρίσκεται στη λίστα επειδή ήταν το πιο αστείο παιχνίδι που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Κάποιος έκανε τη «μάνα» με το πρόσωπο και τα χέρια στον τοίχο, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά στέκονταν σε απόσταση από πίσω και συγκεκριμένα πίσω από μια γραμμή που χαραγμένη γραμμή που ονομάζαμε αφετηρία. Η μάνα έλεγε την εξής φράση: «Ένα, δύο, τρία κόκκινο φως» και τα παιδιά έπαιρναν συνήθως διάφορες στάσεις με αστείες εκφράσεις. Τότε η «μάνα» γυρνούσε απότομα προς το μέρος των παιδιών για να εντοπίσει αυτόν που κουνιόταν. Αν τον έβλεπε τότε εκείνος καιγόταν και έβγαινε έξω. Το παιχνίδι επαναλαμβανόταν μέχρι τη στιγμή που κάποιο παιδί θα πλησίαζε τη «μάνα» πολύ κοντά και θα τη χτυπούσε στον ώμο. Τότε όλα τα παιδιά άρχιζαν να τρέχουν, για να περάσουν τη γραμμή της αφετηρίας. Αν κάποιο παιδί πιανόταν από τη «μάνα», πριν περάσει τη γραμμή, τότε τα «φυλούσε». Αν όμως δεν κατάφερνε να πιάσει κάποιον έκανε ξανά τη μάνα.
Ποια είναι τα δικά σας αγαπημένα παιχνίδια που παίζαμε μικροί;