Τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου που κατέγραψαν οι αρχαίοι Έλληνες!

Κάθε χρόνο γίνεται ο διαγωνισμός για τα 7 θαύματα του κόσμου, όπου εκατομμύρια άνθρωποι ψηφίζουν τα αγαπημένα τους. Ξέρατε όμως ότι αυτή η καταγραφή ξεκίνησε πριν πολλούς αιώνες;

Αυτά λοιπόν τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου επιλέχθηκαν αρχικά από Έλληνες ταξιδιώτες που περνούσαν από περσικά, βαβυλωνιακά και αιγυπτιακά εδάφη.

Μέχρι σήμερα σώζονται σημειώσεις σε ταξιδιωτικούς οδηγούς, έργα τέχνης και ποιήματα.

Αν και ήδη είχαν δημιουργηθεί λίστες με τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου από τον πέμπτο αιώνα π.Χ., το πιο διάσημο παράδειγμα αναπτύχθηκε από τον Έλληνα συγγραφέα του δεύτερου αιώνα που ονομαζόταν Αντίπατρος και καταγόταν από την αρχαία πόλη Σιδώνα.

Ο Αντίπατρος παρουσίασε αυτά τα επιτεύγματα του ανθρώπου μέσω της ποίησης.

Αν και αυτά τα Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου παρουσιάζονται σε λίστες μέχρι σήμερα, ο χρόνος και η παρέμβαση του ανθρώπου κατάφεραν να τα καταστρέψουν όλα εκτός από ένα, την Πυραμίδα της Γκίζας.

Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου

Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας

Η Μεγάλη Πυραμίδα, το μοναδικό θαύμα που υπάρχει ακόμα, στεκόταν ως η ψηλότερη ανθρώπινη κατασκευή στον κόσμο για σχεδόν 4.000 χρόνια.

Αυτή η τεράστια πυραμίδα Ανεγέρθηκε γύρω στο 2560 π.Χ. στη δυτική όχθη του ποταμού Νείλου για να ταφεί εκεί ο Φαραώ Khufu, γνωστός ως Χέοπας.

Η Μεγάλη Πυραμίδα γνωστή και ως η Πυραμίδα του Χέοπα, είναι η αρχαιότερη και η μεγαλύτερη από τις τρεις πυραμίδες στη Νεκρόπολη της Γκίζας, η οποία συνορεύει με τη σύγχρονη πόλη της Γκίζας στην Αίγυπτο.

Οι αναλογίες της Πυραμίδας είναι κολοσσιαίες, ακόμη και για τη σύγχρονη εποχή. Το αρχικό ύψος από τη βάση μέχρι την κορυφή ήταν περίπου 147 μέτρα, ενώ σήμερα με τη φθορά του χρόνου είναι 138 μέτρα. Το μήκος κάθε πλευράς στη βάση είναι κατά μέσο όρο περίπου 230 μέτρα.

Χρειάστηκαν περίπου 20 χρόνια για την κατασκευή της πυραμίδας της Γκίζας και 2,3 εκατομμύρια πέτρινοι ογκόλιθοι για να δημιουργηθεί αυτός ο μονόλιθος 5,75 εκατομμυρίων τόνων.

Κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας

Παρά το γεγονός ότι ονομάστηκε ένα από τα Επτά Αρχαία Θαύματα, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία από πρώτο χέρι ότι οι κήποι υπήρχαν στην πραγματικότητα. Όσοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν δει τους κήπους, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων ιστορικών Στράβωνα και Διόδωρου του Σικελού, τους περιέγραψαν ως θαύματα της γεωργικής μηχανικής.

Σύμφωνα με τους Έλληνες ιστορικούς, οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας αποτελούνταν από ανθισμένα λουλούδια, λαχταριστά φρούτα, εξωτικά φυτά και εντυπωσιακούς καταρράκτες. Σύμφωνα με τις πηγές που σώζονται σήμερα, οι κρεμαστοί κήποι χτίστηκαν γύρω στο 600 π.Χ., από τον Ναβουχοδονόσορ Β’, ο οποίος κυβέρνησε τη Βαβυλωνία από το 605 έως το 562 π.Χ.

Άγαλμα του Δία

Χρειάστηκε ο πιο διάσημος γλύπτης της αρχαίας εποχής, ο Φειδίας, για να δημιουργήσει ένα άγαλμα αντάξιο του εορτασμού του θρυλικού θεού Δία. Η τεχνική του Φειδία βασιζόταν ουσιαστικά σε ξύλο, καθώς το σώμα των αγαλμάτων του ήταν ξύλινο και το εμποτιζόταν από ένα ειδικό υγρό για να μην αποξηρανθεί.

Το ξύλο ήταν ενδεδυμένο με στρώματα χρυσού και πλάκες ελεφαντοστού, οι οφθαλμοί ήταν από πολύτιμους λίθους, ενώ ο μανδύας από μάρμαρο ντυμένο με φύλλα χρυσού. Επίσης, ο Δίας είχε στο κεφάλι του έναν δάφνινο στεφάνι που είχε κατασκευαστεί από πράσινο σμάλτο.

Στο δεξιό του χέρι, ο Ζεύς, κρατούσε ένα χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Νίκης, ενώ στο αριστερό του χέρι το σκήπτρο του, που ήταν κατασκευασμένο από διάφορα μέταλλα και έφερε στην κορυφή του έναν αετό, που ήταν το σήμα κατατεθέν του θεού.

Χρειάστηκε 8 χρόνια για να ολοκληρωθεί η κατασκευή αυτού του αγάλματος που έφτανε τα 12 μέτρα. Δυστυχώς, καταστράφηκε από σεισμό τον πέμπτο αιώνα π.Χ.

Ναός της Αρτέμιδος

Στην Έφεσο, μια αρχαία ελληνική πόλη που σήμερα βρίσκεται στη Μικρά Ασία, χτίστηκε ένας ναός που σύμφωνα με πληροφορίες ήταν τόσο μεγαλοπρεπής που έκανε τον Φίλωνα του Βυζαντίου να πει:

«Έχω δει τα τείχη και τους κρεμαστούς κήπους της αρχαίας Βαβυλώνας, το άγαλμα του Ολυμπίου Διός, τον Κολοσσό της Ρόδου, το πανίσχυρο έργο των υψηλών Πυραμίδων και το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού. Αλλά όταν είδα τον ναό στην Έφεσο να υψώνεται στα σύννεφα, όλα αυτά τα θαυμαστά έργα βρέθηκαν στη σκιά».

Αυτός ο πελώριος ναός, κατασκευάστηκε για να τιμήσει τη θεά του Κυνηγιού Άρτεμις.

Ωστόσο, πέρασε από διάφορες φάσεις καταστροφής και ανοικοδόμησης.

Η πιο διάσημη ανακατασκευή του ολοκληρώθηκε το 550 π.Χ. και είχε μήκος περίπου 115 μέτρων και πλάτος 55 μέτρων. Τον περίφημο ναό στήριζαν 127 κίονες Ιωνικού ρυθμού ενώ πανέμορφα γλυπτά και πίνακες ζωγραφικής κοσμούσαν το εσωτερικό του.

Η τελική καταστροφή του ναού της Αρτέμιδος ξεκίνησε από τον Ηρόστρατο, έναν Έλληνα Εφέσιο των κατώτερων στρωμάτων που ήθελε να γράψει το όνομα του στην ιστορία.

Αφού βασανίστηκε και εκτελέσθηκε, απαγόρευσαν τη μνεία του, τιμωρώντας ακόμη και με θάνατο όποιον απλώς ανέφερε το όνομά του.

Ωστόσο, κατάφερε αυτό που ήθελε αφού πολλοί Λατίνοι και Έλληνες συγγραφείς διέδωσαν αυτή την αποτρόπαια πράξη. Σήμερα, σώζονται μόνο τα ερείπια αυτού του ναού!

Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

Το μαυσωλείο σχεδιάστηκε μεταξύ 353 και 350 π.Χ. Από τους Έλληνες αρχιτέκτονες Σάτυρο και Πύθις.

Ήταν ο τάφος του Μαύσωλου, σατράπη της Καρίας. Η λέξη μαυσωλείο χρησιμοποιείται από τότε για να δηλώσει μεγάλο, μνημειώδη τάφο.

Αυτό το μεγαλοπρεπές έργο χτίστηκε για να φυλαχθεί το σώμα του Μαύσωλου και της γυναίκας του Αρτεμισίας.

Το μαυσωλείο είχε ύψος περίπου 41 μέτρα και ήταν στολισμένο με περίπλοκα εξωτερικά γλυπτά και πολύτιμα έργα τέχνης.

Παρά το γεγονός ότι έμεινε όρθιο για πολλούς αιώνες καταστράφηκε από μια σειρά μεγάλων σεισμών.

Σήμερα, το μόνο που απομένει είναι μερικά διάσπαρτα κομμάτια από τα θεμέλια του.

Κολοσσός της Ρόδου

Σύμφωνα με τον θρύλο, τον 4ο αιώνα π.Χ. ο θεός Ήλιος έσωσε τον λαό της Ρόδου από μία επίμονη πολιορκία του Μακεδόνα στρατηγού Δημητρίου του Πολιορκητή.

Ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον προστάτη θεό τους, τον Ήλιο, οι Ρόδιοι ανήγειραν τον Κολοσσό, ένα γιγαντιαίο μπρούντζινο άγαλμα που συμβόλιζε την ελευθερία και ανεξαρτησία τους.

Αυτό το κολοσσιαίο άγαλμα κατασκεύασε ο Λίνδιος γλύπτης Χάρης μεταξύ 292 και 280 π.Χ. και έφτανε τα 33 μέτρα.

Ο Κολοσσός άντεξε μόλις 56 χρόνια, αφού ένας σεισμός κατέστρεψε το άγαλμα το 224 π.Χ. Ωστόσο, τα ερείπια παρέμειναν δημοφιλές αξιοθέατο για περισσότερα από 800 χρόνια.

Το 654 μ.Χ., 900 χρόνια μετά την κατάρρευση του Κολοσσού, οι Σαρακηνοί πειρατές λεηλάτησαν τη Ρόδο και πούλησαν τον τεμαχισμένο Ήλιο ως μέταλλο.

Μέχρι σήμερα η λέξη «Κολοσσιαίο» σημαίνει στα Ελληνικά κάτι εντυπωσιακό και μεγάλο σε μέγεθος, ενώ η ίδια λέξη υιοθετήθηκε και από τους Ρωμαίους, για αυτό και το Κολοσσαίον της Ρώμης ονομάστηκε έτσι.

Υπάρχουν νομίσματα που απεικονίζουν τον Κολοσσό με ανοιχτά πόδια για να περνούν τα πλοία και άλλα που τον απεικονίζουν όπως το άγαλμα της ελευθερίας, του οποίου η κατασκευή μάλιστα, βασίστηκε στον κολοσσό της Ρόδου.

Φάρος Αλεξάνδρειας

Αυτός ο αρχαίος φάρος, που θεωρείται τεχνικό αριστούργημα που λειτούργησε ως πρότυπο για όλους τους φάρους που ακολούθησαν.

Κατασκευάστηκε στον Φάρο, ένα νησί στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο.

Για αυτό και σήμερα η ονομασία φάρος προέρχεται από αυτό το νησί, το οποίο ήταν επίσης γνωστό ως Κεμέτ από τους αρχαίους πολίτες του.

Ο φάρος της Αλεξάνδρειας ολοκληρώθηκε μεταξύ 285 και 247 π.Χ. και είχε ύψος πάνω από 107 μέτρα.

Λειτουργούσε ως ορόσημο πλοήγησης για ταξιδιώτες κατά μήκος της αιγυπτιακής ακτής.

Στην κορυφή, ανεγέρθηκε ένας καθρέφτης για να αντανακλά το φως του ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας.Το βράδυ άναβαν φωτιά για να καθοδηγήσει τους ταξιδιώτες.

Την κατασκευή αυτή ξεκίνησε ο πρώτος Πτολεμαίος ύστερα από τον θάνατο του Μέγα Αλεξάνδρου, ωστόσο, πέθανε και εν πρόλαβε να δει την ολοκλήρωση του.

Κάτι που δε συνέβη με τον γιο του, ο οποίος είδε το έργο να ολοκληρώνεται δώδεκα χρόνια από την έναρξη της δόμησής του το 270 π.Χ.

Μετά τις πυραμίδες της Αιγύπτου, ο φάρος της Αλεξάνδρειας είναι το μεγαλύτερο σε χρονική διάρκεια μνημείο της περιοχής που κατάφερε να διασωθεί έως την ολοκληρωτική καταστροφή του από τρεις σεισμούς που έλαβαν χώρα το 796, το 1303 και το 1323 μ.Χ.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ιερό Των Μεγάλων Θεών: Το Μεγαλύτερο Μυστήριο Της Ελλάδας!